Pojedyncze słowo nic nie znaczy. Ujęte w kontekst ma wielką moc.
Są słowa motyle, kiedy je słyszymy, żyjemy w stanie nieważkości, są słowa jak wolność – czujemy ich smak, delektujemy się nimi. Są słowa, które sprawiają, że ze szczęścia nie możemy oddychać, szalejemy,wzbierają w nas siły i cały świat obdarowujemy swoim upojeniem. Ale ich życie potrafi być bardzo krótkie.

„To niemiecki stół[…] Gdy pomyślę, że siedział przy nim jakiś gestapowiec i jadł po pracy węgorze, robi mi się niedobrze” powiedziała matka małego chłopca, bohatera opowiadania Pawła Huellego pt. ”Stół”. W rzeczywistości przy wspomnianym stole nie jadł żaden gestapowiec, tylko pan Polaske, który trzy lata spędził w obozie Stuthoff, bo nie zgadzał się z Hitlerem. Jednak takie tłumaczenie nie satysfakcjonowało matki bohatera.

Niektórzy zakochując się myślą, że spotkali miłość. Po uszy zanurzają się w emocjach, niecierpliwie chodzą od ściany do ściany nasłuchując w niewyobrażalnym napięciu kroków na schodach, tak są zajęci tęsknotą, że zapominają jeść i pić, a jedyne czym mogą oddychać, żeby nie umrzeć, to zapach upragnionej osoby. Dzwonią i nalegają na spotkanie, bo bez dotknięcia jej stopią się z pragnienia.